Gölgeye Mektuplar - 1

Sevgili gölge,

Bugün sokakta yürürken beni yalnız bırakmadığın için teşekkür etmek istiyorum. Bu mektubu da sana o yüzden yazıyorum. Seni tanımıyorum ama sanırım sen beni tanıyorsun. Beni tanımıyor olsan tüm yol boyunca bana neden eşlik edesin ki?

Benim için zor bir gündü. Tüm gün hoşlanmadığım insanlarla karşılaştım. Tam her şey bitti artık eve dönüyorum derken bisikletimin anahtarını kaybettim. Eve trenle gelmek zorunda kaldım ve en yakın istasyonla evim arasında kalabalık bir cadde var. O caddeden geçmek büyük bir eziyet. Gerçi sende bunu biliyor olmalısın, sonuçta seninle de o caddede karşılaştık.

Sahi, sen ne arıyordun o caddede? Birini mi bekliyordun? Beni beklediğin geliyor aklıma, haklı mıyım? Beni mi bekliyordun?

Dürüst olmalıyım, ben seni beklemiyordum. Tanımadığım birini nasıl bekleyebilirim ki. Seni tanıyor muyum yoksa?

Belki de isimlerini bile unuttuğum çocukluk arkadaşlarımdansın. Geçen onlardan biriyle karşılaştık. Ya da kadın öyle sandı. Bana kocaman bir gülümsemeyle yaklaşan o kadını gördüğümde nasıl da korktum tahmin edemezsin.

Meydanda durmuş kuşları izliyordum ve tanımadığım bir kadın bana doğru gelmeye başladı. Yüzünde sahte bir gülümseme vardı. Ben gerçek gülümsemeleri anlarım. O kadın samimi olmaktan milyonlarca kilometre uzaktaydı.

“Tatlım, beni hatırlamadın mı?” diye bağırdı.

O an arkamı dönüp kaçmalıydım. Eski bir arkadaşı olduğumu söyledi, bence yanıldı. Arkadaşlar unutulmaz çünkü ve ben onu hatırlamıyorum. İnsanlar beraber birkaç gün geçirdikleri kişileri arkadaşları sanıyorlar. Hayır, ben o kadının arkadaşı değilim ve değildim.

Ama bence sen benim arkadaşım olabilirsin. Sen bana çok tanıdık geliyorsun çünkü. Bence birbirimizi tanıyoruz. Ama ben seni çıkaramadım. Kim olduğunu anlatmak ister misin bana? O caddede yürürken dönüp arkama baksam, yüzünü görsem tanırdım seni.

Gördüğüm yüzleri unutmam ben. Ama cesaret edemedim. Dönüp bakamadım. Böyleyim işte ben, korkarım sonra da korktuğum için pişman olurum.

O caddede arkamda belirdiğinde ne kadar mutlu oldum bilemezsin. Denizden kıyıya tanıdık bir nesne vurmuş gibi. İyi ki geldin. Adını bilmiyorum ama sana gölge demek istiyorum. Gölge olduğunu biliyorum çünkü. Ama bence sen gerçek bir gölge değilsin, gölge kılığına girmiş bir insansın. Dönüp yüzüne baksam insana dönüşüverirdin.

Bunun için özür dilemeliyim. Seni gölge olarak bıraktığım için. Bu benim en büyük kusurum, yüzlere bakmaktan korkarım. Arkamı dönseydim bir gölge değil, insan olurdun. O zaman kim olduğunu da anlardım zaten.

Ama o caddede gelip beni bulduğun için teşekkür ederim. Sen olmasan o yol çok zor geçerdi. Ve yarın tekrar geçeceğim o caddeden. Yine gelip beni bul diye. Bisikletimin anahtarı kayıp kalmaya devam edebilir.

Birazdan bu mektubu rüzgara vereceğim. Rüzgar sana getirir. Çünkü herkese ulaşabilen tek kişi rüzgardır. Sen de bana rüzgarla cevap gönder olur mu?

Hoşça kal sevgili gölge.