Hasret

Yıllardır birbirine yakın olan ruhların bedenleri etkilemesine… Bir çift gözün baktıkça huzur bulduğu eşine ulaşmasına…

Kâinatın canlılık emaresi taşıyan hemen her âleminde kalp atışlarında aritmilere sebep olan tatlılığa…

Küçük bir uğur böceği çiftinden, izleyenlere gönülden tebessüm ettiren bir aslanın yavrularını sevmesine…

Gün içinde yaptığı hareketli hallerinden ötürü çokça yorduğu annesi tarafından uyutulan, bir müddet sonra aynı validenin yanı başında dikilip uyurken özlenen minik yavrusuna bakmasına…

Kaldırdığı her bir ağır yükün sonrası verdiği hızlı solukları hanesine kavuşma hisleri ile telafi eden çalışanlara…

     Bir de O’na(sav)…

     O’nu(sav) özleyen, gözleyen ve hasretle bekleyenlere…

Henüz kervanlarının başında rehber olarak görevlendirdiği vakitlerden, hanesinin terasında gecelerce yollarını bekleyen annemiz Hatice’ye(ra)…

Gözlerinin önünde cereyan ettiği için ruhunu dahi sıkan yanlış hareketlerden uzaklaşmak istediğinde bağrında soluk aldığı için bugün dahi güzelliklerle yad edilen Hiraya…

O’na(sav) Efendim! Dediği için Utbe tarafından ölümüne dövülen Hz Ebubekir(ra) in günler sonra kendine geldiğinde sunulan yemekler karşısında “O’nu görmeden asla” sözleri ile yaşadığı özlemine…

Hicret yolunun başında kimsesiz, korunaksız ve himayesi olmadığı düşünülerek yolu kesilen, “O’na(sav) gidersen geride kalan tüm malına el koyarız” sözleri karşısında üzerindeki cübbesini de vererek “O(sav) olmadıktan sonra neyleyim bir şeyleri” sözleri ile soranları taaccübe teslim eden Süheyb ibn. Sinan(ra)ın bağlılığına…

Bir gece vakti sabah namazına uğurladığı değerli eşinin Efendisinin, Efendimizin ardından hayran hayran bakan Hz Aişe(ra) in sevgisine…

Şehit etme niyeti ile çıktığı yolun ahirinde veziri olarak dünyasına ve de dünyamıza şeref katan, sahip olduğu imanı, adeta haykırmak için bekleyen ve de haykıran Hz Ömer(ra)in duruşuna…

Yıllardır kabul edemediği, bir ur olarak taşıdığı küfrü, Efendisinden gelen bir mektubu defalarca okuyarak atan, Seyfullah namının sahibi Halid b. Velid(ra)…

Muallim olarak gönderildiği Medine’de bir yıldan kısa sürede yetmişten fazla inanan ile Efendisine şükür gözyaşları döktüren Mus’ab b. Umeyr'e…

Akranı, yaşıtı, sütkardeşi, amcası ve de ümmeti olan kükrediğinde bir kısım na-hoş ağızların sesini kesen Uhudun sultanı Hamza(ra)'ya…

Doğduğunda, Medine’ye hicret ederken, vazifesini yerine getirirken, vazifesini tamamlama evvelinde, ruhunun ufkuna yürürken ve de tekrar dirileceği vakit… Hemen her soluğunda;

Ümmetim…

Ümmetim…

Sözleri ile vefasını sunan Efendimize…

Vefatı evveli ziyaret ettiği uhud kabristanında, gözyaşları ile şehit olanları tek tek yad eyledikten sonra ufka diktiği gönül gözü ile selam gönderdiği “kardeşlerine”…

Hasret O’na(sav)…

Ashabının yaptıklarını anımsayarak, gerektiği kadar Hasret…

Yaptıklarını hissederek, olması gereken kadar Hasret…

Bir şeye inanmanın tadının hiçbir şeye benzemediğin inancı ile Hasret…

Bütün işlerin sonunun Allah (cc) vardığını bilerek (Lokman-22)

O’nun(cc) emrettiği şekilde
O’nun(sav) gösterdiği ahvalde

Hasret

Hasret

Hasret

…