O (sav) Geliyor...

Varlık, var olma sebebine hazırlığın huzurlu solukları ile benliğini nazenin çırpınışlarla sadece O’na(sav) hazırlıyordu…

Güneş sistemindeki muazzam dengeden, sekerek rızkını arayan ve de bulan bir serçenin sindirim sistemine, galaksilerdeki tahayyül sınırlarını aşan büyüklükten, karıncanın damarlarındaki intizama her bir var olan, bilse de bilmese de ve dahi bilemese de O(sav) varlığı ile Mekke’yi şereflendirsin, zamanı geldiğinde Medine’yi talihli kılsın diye varlardı. Yaradılışından itibaren çoğu kez huzur orucu tutmuş ve de iftarını soluksuz intizar eden bir dünya vardı. Şimdilerde ise en değerli misafirine sunma adına tatlı bir telaşe ile vuslatına gidiyordu. Seven, değer verdiğine, sevdiğini söylediği ve de önemli bulduğuna ehemmiyetini hissettirdiği, her birinin ötesinde varlığının müsebbibine imkânları nispetinde hazırlanmalıydı…

Bir şairinin dediği gibi;

Âlemler yaratıldı hürmetine Efendim

Melek insan hayrandır sünnetine Efendim

…

Padişahlar kölendir benim aklım almıyor

Senden uzak insanın cinnetine Efendim…

Varlığın milyonda beşini gözlerimizle idrak edebildiğimiz bir yoklukta(!) muvakkat zaman dilimlerini talihli kılmak sadece O’nu(sav) bilmek ve yolunda olmakla sağlanabilirdi… Acı tecrübeler ile sabitti ki; sadece gördüklerimize inandığımızda, inandığımız kadarını görebilirdik. Oysaki görebildiğimiz ne vardı!… Tapduk Emre’nin Kadı Yunus’a söylediği söz gibiydi vaziyet “benim inandıklarımın pek azı göz ile görülür evlat” …

Hâlbuki O(sav) beklenendi… Yolu gözlenen ve de çok özlenmiş olandı… Var olanlar değil, Görmek isteyenlere hediye edilecek, muhayyilelerini yeniden yazacak olandı…

Âcizane şahsıma göre resim 2011 yılında ziyaret ettiğim Selimiye Camii'nin kubbesi altında kendisini bir çığlık ve de şaşkınlık ile yere bırakan Japon mimarın ahvalinde gizliydi. Nedenini anlatan rehber “o tarihte bu mühendislik ve tasarım gerçekten inanılmaz” dediğini aktarmıştı… Binlerce kişi arasından değerini idrak edebilecek gözlere ve de bakışa sahip bir Japon mimardı. Tıpkı sınavlara hazırlanan öğrencilerin çözmek için çırpındıkları geometri sorularını öğretmenlerinin birkaç saniyede çözüme kavuşturması gibi… Göz herkeste vardı. Görebilmek kime nasipti… Daha da ötesi Hz Musa’nın asası halen İstanbul’da sergilenmekteydi. Eline alıp Kızıldeniz’i yollara ayırmayı düşünen oldu mu bilemem lakin tutan el Hz Musa olmadıktan sonra sonuç ne olabilirdi ki…

O’nun(sav) gelişi de böyle oluyordu… 1451 yıl evvel tam bugün olmuştu her şey…

İmsak vakti bu defa orucun başladığı değil bittiği vakit olmuştu… Gözlerini O’nun(sav) yolunda maddeye kapatmış olan Bahira’da, Varaka b. Nevfel’de, Yemen'den gelip henüz 7-8 yaşlarında iken adımını atmasından Peygamber olacağını söyleyen Yemenli heyette, diri diri gömülen kız çocukları da, adaleti hayal eden köleler, mazlumlar, mağdurlarda, Nur olacak Hira da, yurt olacak Yesrib’de… Herkesin içinde her şey için teşrif etmişti… Huzur vermişti… Görebilenler mutlulukta, diğerleri ise uykudaydı… Dünya bir mana da doğum gününü kutluyordu… üç günlük dünya tabirinin ihtimal ilkini alıyordu bugün…

Başıboş olan insanlık Rehberine ulaşmıştı… Çölde kaybolmuş bir başına var olma mücadelesi veren her birey için tarifi mümkün olmayan güzelliklerdendi… Hemen her konuda olduğu gibi bir de diğer taraftakiler vardı… Gururdan örülmüş aşılması zor surları olanlar… Kırk yıl sonra semaları ve de haneleri tatlandıracak olan kitabın beyanları ile

“Kendilerine kitap verdiklerimiz onu (Hz. Muhammed’i) evlatlarını tanıdıkları gibi tanırlar. Hâl böyleyken içlerinden bir kısmı bile bile hakkı gizlerler.” (Bakara-146)

Kazananlar devrinin kaybedenleri…

Tanıdıkça yakın olmak, yakın oldukça yolunda olmak, yoluna girdikçe hakikate ulaşmak, görmek, kontrolü O’nun(sav) sağladığı gemide kalarak Rahmeti Rahmana ulaşmak, bile bile hakkı gizleyenlerden uzak olmak dualarıyla…