Veronika Ölmek İstiyor – Paulo Coelho

Veronika sahip olmak isteyeceği her şeye sahip olmasına rağmen mutlu olamıyor ve bu onu intihara sürüklüyor.

Çok da tereddüt etmeden yutuyor hapları, hayatta arkasını dönmesine pişman olmadan çekip gidiyor. Ya da gittiğini düşünüyor. Gözlerini tekrar vazgeçtiği dünyada açıyor, bir tımarhanede.

İntihara meyilli birisi, gözlerini bir hastanede açtığında son 1 hafta ömrü kaldığını öğrenirse ne hisseder? Aslında evet, intihar edebilmiştir, kendini öldürmeyi başarmıştır. Sadece çağırdığı ölümün gelmesi gecikmiştir.

Tımarhanedeki yeni arkadaşları farkında olmadan ona en büyük kötülüğü yaparlar. Onu yeniden hayata bağlarlar.

Son günleri olduğunu bildiği hayata umutsuzca bağlanır. Zedka ve Eduard başta olmak üzere yeni dostları onu tekrar getirir hayata. Dr. Igor sessizce işini bitirebilsin diye…

Hayatın bitmek üzere olduğunu bilmek, ona daha sıkı tutunmayı sağlar mı? Evet.
Gerçek sevgi, hayata bağlar mı? Evet.
Son gece sanılarak düşlere dalınan gece, bir hayatın en güzel gecesi olabilir mi? Evet.

Eduard ve Veronika birbirlerini hayata geri getiriyorlar. Bir piyano ve biraz ilgiyle. Ölümün yaklaştığını bilen birinin tüm özgüveniyle…

Şu cümleler Veronika’nın içinde kaldığı durumu çok iyi anlatıyor : “Gene de, geceleyin korkmaya başladı.

Bir avuç hap alarak çabucak ölmek başkaydı, beş gün ya da bir hafta ölümün gelmesini beklemek çok daha başka; hem de bunca acıyı çektikten sonra.”

Ölüm normalde en beklenmedik anda gelir, Veronika ise her dakikasını ölüme koşarak geçiriyor. Bu nokta da intihar etmek tekrar geliyor kılına.

Bir yolunu bulup tekrar hap bulabilse düşünmeden kullanırdı, ama güvenlik kuralları buna müsaade etmiyor. Çaresizce ölümü bekliyor o yüzden.

Bu hem ölümün hem de deliliğin sorgulaması. Bu insanlar deli mi, yoksa sadece farklılar mı? Yoksa delilik bizim farklılıklara taktığımız bir isimden mi ibaret?

25 mayıs 2022